İÇİMİZ BOŞALDI!

    İnternette videosu var.

Çin seddi nerededir sorusuna “bilmiyorum” deyip cevap veremeyen bir sürü insan olduğu gibi Mısır’da, Estonya’da ve Polonya’da diyenler bile vardı.

Yahu adamı deli etmeyin adı üzerinde işte Çin seddi.

Eğitimin içini boşaltırsan olacağı budur.

Kafaların içi de böyle boş kalır işte!

Böyle pes dedirten, geleceğe kuşkuyla ve endişeyle bakmamıza yol açacak cinsten başka örnekler de var.

İnsan görünce üzülüyor.

Bunların içinde ülkeyi emanet edeceğimiz gençler de var.

Bir başka videoda hangi organ olmak isterdiniz diye sorulan kişi organın ne olduğunu bile bilmiyor.

Aynı kişi “cenazenize katılsaydınız kendinize hakkınızı helal eder miydiniz?” sorusunun cevabını da veremiyor.

Ve bu kişilerin kullandığı oylarla ülkenin yönetimi belirleniyor.

Ne oldu her yere üniversite açtıydık hani?

Yetmedi.

Daha önce açılmış üniversiteleri de “biz yaptık biz” diyerek sahiplenmedik mi?

Eğitimin kalitesi düştükten, içi boşaldıktan sonra isterseniz binlerce on binlerce okulunuz olsun, neye yarar?

İşte yetişen insanlardan bir kesit, basit bir soruyu bile bilemiyorlar.

Her yere hastane yaptık.

Ücra köşelere tıp fakülteleri açtık.

İyi güzel de canımızı emanet ettiğimiz doktorlara buralarda verilen tıp eğitimi ne kadar yeterli ve kaliteli?

İşte size acı bir örnek daha.

 Televizyonda çok izlenen bir yarışma programında 'hangisi beyinde bir bölgeye verilen addır' sorusu karşısında telefon jokerindeki doktordan yardım isteyen yarışmacı 'omurilik sarımsağı' cevabı üzerine elendi.

 Doğru cevap sarımsak, soğan, turp ve brokoli şıkları arasındaki omurilik soğanı diğer bir deyişle beyin soğanı olmalıydı.

Beyin uzmanı olması da şart değil.

Bu bir doktorun rahatlıkla bilebileceği bir soru, şıkları bile duymaya, bilmeye gerek kalmadan ki beyin sarımsağı-turpu-brokolisi diye bir şey de yok zaten.

Bu olayın bize tıp eğitimindeki yetersizliği gösterdiğini düşünüyorum.

Maalesef hemen hemen her alanda durumumuzun içler acısı olduğunu gösteren pek çok vakıa var.

Ya hukuk?

Ve de mühendislikler?

Belli başlı, bilinen, tanınan fakültelerde tam donanımlı akademisyenlerden yetişenlerle kıyıda köşede, ücra yerlerde kalanlardan yetişenler bir mi?

Ama sadece boşalan eğitimin içi değil ki!

Ahlakın, dinin, kafaların ve hatta ülkenin de içi boşaldı.

Hem de ne boşalma!

Bakın buraya yazıyorum, bu tahribatın izleri uzun yıllar kolay kolay silinmez!

Durumumuz ne yazık ki bu!

Hadi biz neyse yaşımız başımız itibarıyla bir ayağımız çukurda sayılır.

Ya gençlerimiz?

En büyük üzüntümüz onların adınadır!

ANA CADDEDE ÇİŞ REZALETİ

 Evet, sonunda bunu da gördük.

Akşam 21.00 gibiydi.

Alkollü olduğu her halinden belli olan bir genç Taşhan’ın karşısındaki dükkânlardan birinin kepengine doğru hacet gideriyordu.

Cadde boş değil, kadınlı, kızlı, erkekli insanlar gelip geçiyor.

Genç belli ki çok sıkışmış.

Sarhoş olduğu için aklı da başında değil.

Gelip geçenleri umursamıyor.

Polis görür, işlem yapar, ceza yazar veya birisi kameraya çeker sosyal medyaya koyar maskara olurum diye bir korkusu da yok.

Sahi bu arada polis nerede diye sorarsanız ben de sizin gibi merak edip sağıma soluma baktım ve en yakın polisi 15-20 metre ötede Şadırvan’da köşede duran polis arabasının içinde otururken gördüm.

Bir ara düşündüm acaba söylesem mi diye ama rahatını bozmak istemedim ve vazgeçtim.

Arabada olmasının sebebi havanın soğuk olmasıydı herhalde diye düşündüm.

İyi ama suça meyilli kişiler mevsim kış hava soğuk diye suç işlemekten vazgeçmiyorlar ki!!  

Dolayısıyla bu görevler “asker üşümez, acıkmaz, uyumaz” türü görevlerden olduğu için bu düşünceme ve bir çiş olayıyla birlikte oluşan üçüncü dünya ülkelik tabloya bakarak acı acı güldüm.

Ana cadde için söyleyeceklerim sadece bundan ibaret değil tabii ki.

Burada çalgı çengi de oluyor zaman zaman.

Genelde Aladağ ekibi hem çalıp hem söyleyerek ve köçek kıyafetleriyle oyun oynayarak bu tür şeylerden hoşlananları eğlendirirken hoşlanmayanları fevkalade rahatsız ediyor.

Sadece bu da değil.

Araç trafiğine kapalı olan ana caddede motorlar, skoterler, bisikletler de vızır-vızır, adeta cirit atıyor.

Ana caddede bunu yapanlar ara sokaklarda, arka sokaklarda neler yapmaz.

Görünürde bekçi de yok polis de.

Nasıl olsa kamera var ya kanunları çiğneyenleri oraya bakıp yakalayabiliyoruz.

Ne lüzum var kendini gösterip de caydırıcı olmaya çalışmaya, değil mi ama?

Bizim ki de iş işte.

Kendimiz söylüyoruz kendimiz dinliyoruz.

Herkes görevini layıkıyla yapsa bu memleket bu durumda mı olur?

BİRLİK SORUNU

 Bartın’da sadece basında değil genelde her alanda birlik beraberlik yok denecek kadar az.

Ben bunu eskiden beri, ilimizin düşman işgaline uğramamasına bağlarım.

Bakın düşman işgaline uğrayan yerlere birlik beraberlik, dayanışma, kaynaşma, ortak iş yapma ve başarma konusunda bizden çok iyiler.

Bizde bu hasletten yeterince olmadığı için tek ses, tek yürek, tek yumruk olamıyoruz.

Diyebilirsiniz ki mobil santral ve termik santrale karşı olduk ama.

Katılmıyorum.

Buradaki başarı belli kişilerden müteşekkil birkaç grubun çabasıyla etkilediği bir kısım insanın katkısıyla elde edilmiştir.

Bakın birkaç grup diyorum ki bu konuda bile birlik içinde hareket edemediğimizin göstergesidir bu.

Ayrıca henüz termik santralin ne olduğu da belli değil.

Bartın’da baştan çok ortaklı kurulup da yürümeyen ve bir süre sonra dağılan o kadar çok iş var ki.

Bir olamazsak iri-diri-güçlü olamayız, sürekliliği sağlayamayız.

İşte Bartınspor’un çeyrek yüzyıldır amatörde olmasının altında yatan öncelikli sebep budur.

Polisgücü bayan voleybol takımının profesyonel ligden amatöre düşmesinin ve sonra kapanmasının sebebi de budur.

Sesimiz gür çıksaydı kalp merkezi şimdiye kadar kurulmaz mıydı?

Ve daha pek çok örnek sıralayabilirim size.

Eğer bu soruna çare bulabilirsek daha yaşanabilir bir il oluruz.

Yoksa birileri bize hep ileri, daima ileri gidiyoruz deseler de aslında bulunduğumuz yerden hep geriye gideriz.

ARA SIRA, SIRA SIRA

 Rahmetli annem birisinin ölüm haberini duyunca “sırası gelen gidiyor” derdi.

Rahmetli Metin Ulukavak da bu gibi durumlarda “gençler ara sıra, yaşlılar sıra sıra” derdi.

Bu aralar adeta yaprak dökümü gibi çok kayıp verdik.

Biz tek tek gidiyoruz ama savaş olan bölgelerde Ukrayna’da iki yıldır ve Gazze’de dört aydır adeta soykırım gibi toplu ölümler yaşanıyor.

İki savaşta da onbinlerce insan hayatını kaybetti.

Sadece Gazze’de dört ayda öldürülen gazeteci sayısı bile 120.

Adeta havadan ölüm yağıyor.

Bütün bunlar çok üzücü.

İnsanın sevdiklerini kaybetmesi daha da üzücü!

Elimizden dua etmekten başka bir şey gelmiyor.

İşin bu tarafı çok çok daha üzücü!

YEREL SEÇİMLERİN ÖNEMİ

 Konu; Ankara Büyükşehir Belediyesinin AŞTİ-Dikimevi Ankaray hattını uzatma projesi.

Sözcü gazetesi yazarı Deniz Zeyrek’in “5 milyar 775 milyon lira!” başlıklı yazısından…

“Bu rakamla 577 bin 500 emekliye 10 bin lira maaş ödemesi yapabilirsiniz.

Yaklaşık maliyet 400 milyon Euro.

577 milyon Euro ile maliyet arasında 175 milyonun üzerinde fark var.

Yazıdan sonra Belediye Başkanı Mansur Yavaş aradı, “iptal sürecini başlattık” dedi.

Belediye kazanan şirkete haksız yere milyonlarca Euro fazladan ödeme yapmak zorunda kalacaktı.

Şimdi soruyorum;

Peki, 100 milyarlarca liranın döndüğü (şeffaf olmadığından ve hep davet usulüyle yapıldığından olup biteni göremediğimiz) o büyük kamu ihalelerinin kaçında bu durum yaşandı?

Kaç milyar lira tüyü bitmemiş yetimin hakkıyken o yandaş şirketlerin hesabına gitti?

Yerel seçimlerin ne kadar önemli olduğunu, şehirleri doğru insanlar yönettiğinde tüyü bitmemiş yetimin hakkının nasıl korunduğunu görmek için daha iyi bir örnek olabilir mi?”

Yazı özetle böyle.

Deniz Zeyrek’in de dediği gibi yerel seçimlerin ne denli önemli olduğunu gösteren çok iyi bir örnek bu.

Gazetecilere meclis toplantısında kamera kapattıranlar, meslektaşlarımıza höt-zöt’le yaklaşanlar, itip kalanlar, basınla birlikte halkın haber alma hakkını engelleyenler kim bilir ihaleleri nasıl yaparlar?

Sayın halkımız tercih yaparken bunu da dikkate alır herhalde!

SAĞLIK, SAĞLIK, SAĞLIK...

 Tarihin en sıra dışı liderlerinden biri olarak bilinen Korsikalı Napolyon Bonapart bir savaşı kazanmak için üç şey gerekir; 'Para, para, para' demiş.

Napolyon'a atfedilen bu sözü ben 'sağlık, sağlık, sağlık' olarak değiştirmek istiyorum.

Parayla satın alamayacağımız şeylerden biridir sağlık.

Bir markete veya mağazaya gidip bana oradan 'şu kadar onur, gurur, ahlak, namus, erdem, fazilet' ver diyemeyeceğinize göre 'al şu parayı bana bu kadar sağlık ver' de diyemezsiniz. Bir sağlık kuruluşu, bir doktor alanında ne kadar iyi olursa olsun erken teşhis ve tedaviyle geçici bir takım iyileşmeler sağlansa bile sağlık bir kere bozulmaya görsün hiç bir şey eskisi gibi olmaz, olamaz, az sayıdaki istisnai örnek de kaideyi bozmaz, bozamaz.

İnsan bazı şeyleri başına gelince daha iyi anlıyor.

Bugünlerde benim de başımda hiç ummadığım, 40 yıl düşünsem aklıma gelmeyecek bir sağlık sorunu var.

Ben ki suyu üfleyerek içen, kapı kollarına, bankamatiklere çıplak elle dokunmayan, tokalaşmaktan kaçınan, sigara ve alkolden uzak duran birisi olarak öyle bir sağlık sorunuyla karşılaştım ki resmen ters köşeye yattım.

Bu yazıyı Ankara'ya gitmeden önce belki hastaneye yatırırlar veya işim uzun sürer düşüncesiyle ne olur ne olmaz diye yazmıştım (şu sorumluluğa bakar mısınız sanki bunu bize boruyla sokmuşlar) sadece geldikten sonra şu an okuduğunuz sağlıkla ilgili bu ɓölümü ilave ettim.

Bu öyle bir şey ki ne kadar dikkat ederseniz edin ne kadar dinli imanlı olursanız olun (genetik olması da şart değil) kaçamayacağınız, başta benim gibi bütün hastalıklara yatkın olan diyabetliler olmak üzere herkesi gelip bulabilecek bir özelliğe sahip.

Söyleyecek çok şey var ama hem kafam karışık hem de yazı zaten yeterince uzun ve yerimiz de dar olduğu için daha fazla uzatmak istemedim.

Bir sonraki yazıya kalsın bu hikaye de.

Bu aşamada yaşadığım sorunu duyup da destek olan, moral veren, yol gösteren herkese teşekkür ederim.

Sağlıkla kalın.