HATADAN DERS ÇIKARMAK!

    Adalet Bakanı Yılmaz Tunç’un Zonguldak’ın Devrek ilçesinden başlayan ve Bartın’da devam eden programı sosyal medyadan gözüme ilişince aklıma Cumhurbaşkanının 31 Mart gecesi yaptığı balkon konuşması geldi.

“Milletimizin kararına hürmetsizlik etmeyeceğiz. Milletin takdirini sorgulamaktan uzak duracağız. Milletin sandıkta verdiği mesajları objektif şekilde akıl ve vicdan terazimizde tartarak gerekli adımları atacağız. Yanlışlarımızı düzelteceğiz. Hatalarımızı telafi edeceğiz”

Sayın Tunç’un Devrek Belediyesi, Kozcağız Belediyesi, Kumluca Belediyesi, Abdipaşa Belediyesi ve Ulus Belediyesi ile İl Genel Meclisi Başkanına ziyaretten oluşan programını bu sözlere göre dizayn ettiğini anladık.

Programın ortak özelliği ziyaret edilen yerlerin hepsinin AKP’li olmasıydı ama sanmayın ki sadece kendi partisininkileri ziyaret etti.

Bir AKP’li belediyeyi bir CHP’li belediye ile kardeş belediye olarak görürsek, böyle varsayarsak birine gidince diğerine de gidilmiş olacağından burada sorun edecek bir şey olmadığını düşünüyorum.

Zannımca olan budur.

Art niyetli olmadığım için programı görünce ilk değerlendirmem bu yönde oldu.

İşte şimdi oldu dedim.

Öyle ya zaten hepimiz kardeş değil miyiz?

Hatadan ders çıkarmak, milletin takdirini sorgulamamak, insanları, belediyeleri ötekileştirmemek, ayrımcılık yapmamak işte budur!

Bakan Bey kendi partisine mensup belediyeleri ziyaret edip başkanları kutlayarak ve de onlara her türlü işlerinde yardımcı olma sözü vererek CHP’li İl Belediyesi ile Amasra ve Kurucaşile ilçe belediyesini ve MHP’li Hasankadı belde belediyesini de ziyaret etmiş ve bu belediyelerimizin başkanlarını da tebrik etmiş ve destek sözü vermiş sayılır.

Yanlış başka türlü daha iyi nasıl düzeltilebilir ki?

Helal olsun!

Neredeymiş partizanlık?

Kim çıkarıyor, kim uyduruyor böyle şeyleri!

Herkes rahat olsun, işine gücüne baksın!

Aynı tavırları ödenekler dağıtılırken de göreceğimize eminim!

AKP belli ki, CHP’ye ilk kez geçildiği 31 Mart seçimlerinin sonuçlarını iyi okumuş, hem de çarçabuk! Kutluyoruz!

5 TANE VİDA!

Kanlıırmak caddesinden Gazhane’ye kadar olan kıyı şeridi boyunca uygulanan camlı ırmak ıslah (sel önleme) projesini başladığı geçen yıldan bu yana defalarca yazdım, eleştirilerimi sıraladım.

Bazıları duvarlar ortaya çıkınca uyandı, veryansın etmeye başladı.

Öncelikle onlara buradan günaydın, sabah şerifleriniz hayırlı olsun demek isterim.

Bunların içinde görüntüye takanlar var.

Bazı yerlerde kot farkından dolayı alçalan-yükselen duvarlar ve üzerine konacak camlar ırmağı görmemizi engelleyecek diyorlar.

Irmak sanki iki duvar arasına alınmış, kanala dönüştürülmüş gibi bir tablo ortaya koyuyorlar.

Böyle bir şey yok.

Proje, ırmağı görmek isteyenlerin yanındaki yürüyüş yolundan yürümelerini ve ırmakla iç içe olmalarını engellemiyor.

Burada bana göre üzerinde durulması gereken üç nokta var.

Camların tonlarca sel suyuna dayanıklı olup olmamasından ziyade camların yerleştirildiği panoları tutan 5 tane vidanın bu basınca dayanıp dayanamayacağı, bu bir.

Bu alanda yerin 20 metre altına inilerek fore kazıklar çakıldı. Yani Kanlıırmak’tan Gazhane’ye kadar yerin altına 20 metre derinlikte beton duvar örüldü.

Sular bu tarafa geçemeyecek iyi güzel de diğer tarafta biriken sular o tarafa nasıl geçecek, bu iki.

Irmaktan bu tarafa geçemeyen sular nereye gidecek, geriye mi basacak, yoksa aşağıya doğru daha yoğun ve çılgın bir su akışı mı olacak?

Bu olasılıklar göz önüne alındığında projenin Bartın için bütünüyle koruyucu olacağını söylemek çok zor değil mi, bu da üç.

Mesele budur aslında, görüntü değil.

Bilmem anlatabildim mi?

SİTTEYİ SEVİR

Orhan Veli şiirinde “Beni bu havalar mahvetti” diyor ya beni de öküz donduran soğukların rüzgârları mahvetti.

Bazılarınız bunu duymamış, bilmiyor olabilir.

Nam-ı diğer Sitteyi Sevir.

Kocakarı soğukları, kırlangıç fırtınası derken nisanda bir ara 30 dereceyi bulan mevsimsiz sıcaklardan sonra ortaya çıkan hava akımı.

Hazırlıksız yakalandım ve öyle bir çarpıldım ki resmen iki hafta imanımı gevretti.

Öküzü dondurduğuna göre beni de çiy çiy yer tabii.

İyi ki iki ay önce zatüre aşısı olmuşum yoksa kesin tahtalı köyü boylamıştım.

Bu aylar netameli aylar.

Hıdırelleze kadar dikkatli olmak gerekiyor.

Pabuç pahalı, ona göre!

SU MESELESİ

Nüfusla birlikte binalar da arttıkça zaten eski olan ve yıllardır yenilenmeyi bekleyen Ulupınar su isale hattımızın delik deşik (bazıları asbestli) boruları o kadar çok kayıp kaçağa sebep oluyor ki (iyimser bir tahminle) suyumuzun belki de 4’te biri boşa akıyor.

Belediye Başkanı Rıza Yalçınkaya’nın ilk işlerinden biri bu hastalıklı isale hattının acil müdahale gerektiren yerlerine el atmak oldu.

Bu bakım onarımlar önceki dönemlerde de çok yapıldı.

Her seferinde yüksek kesimler mağdur oldu.

Bilhassa suların kesildiğinde iki-üç günde zor geldiği Halatçıyaması!

Bu sefer ki kesintiyi ilk gün 15.30’dan gece 24.00’e, ikinci gün yine aynı şekilde, yani iki günde sekizer saat olarak hissettik.

Mağduriyetin kısa sürmesinin sebebi belki müdahale edilen alanın küçük oluşu veya yönetim farkı mı acaba?

Biriken ve ihmal edilen bir yığın işi kucağında bulan ve bu sıralar başını kaşıyacak zamanı olmayan Başkan Yalçınkaya’ya ilk karşılaştığımızda bunu soracağım.

Hem Ulupınar-Muratbey hem de Kazpınarı hattında kayıp kaçağı önlersek yeni bir kaynak aramaya bile gerek kalmayabilir.

Ayrıca barajlardan da pekâlâ kullanma suyu temin edilebilir.

Su konusu çok önemli! Küresel ısınmanın şakası yok!

BEDAVA TERAPİ

Terapi sadece psikologların yaptığı, yapabileceği bir şey değil.

İnsan kendisine de bunu pekala yapabiliyor.

Mesela ben sağlık sorunlarımı saklamam.

2018’de diabet teşhisi konunca da yazmıştım, 2016’da doktor bana sen “sbokut troid”sin deyince de.

Yeni yol arkadaşım “kronik lenfosit lösemi”yi de zaten yazılarımı okuyanlar biliyorlar.

Bazı kişiler sanki hastalıklar utanılacak, ayıplanacak bir şeymiş gibi böyle şeyleri gizlerler.

Oysa bunları yazmak, söylemek, açık etmek insanı rahatlatıyor.

Bir tür terapi işte.

Sevinçler paylaştıkça çoğalır derler ya dertler, tasalar da dağıttıkça, paylaştıkça azalıyor.

Bunları yazmanın şöyle de bir yönü var ki bu yanıyla da ayrıca amme hizmeti sayılır.

Nedir o?

Yine kendimden örnek verecek olursam “içimi döktüğüm” bu yazılarda deneyim ve tecrübelerimi de aktarıp uyarılarda da bulunduğum için insanlığa faydamız oluyor diye düşünüyorum.

Umarım yararlanan oluyordur!

CAMİYE YARDIM!

Bartın’a hastane olarak da hizmet veren eski Endüstri Meslek Lisesinin tarihi binası, yapılan itirazlar ve tepkiler de duymazdan gelinerek yıkıldıktan sonra yerine dayatılan devasa cami ve külliyenin inşaatı halktan toplanan bağışlarla yapılıyor.

İnşaatın yanında bir bağış noktası var.

Salı ve Cuma günleri de kapalı pazarın girişinde para toplanıyor.

Cuma namazları çıkışında da cami önlerinde “camiye yardım, pamuk eller cebe” deniliyor.

Ana caddede de zaman zaman elde makbuzla bağış toplayanlara rastlıyoruz.

Bu yeni bir şey mi?

Değil.

Bartın’da her köyde, kent merkezinde neredeyse her mahallede cami var ve hemen hemen hepsinde de bağış yöntemi kullanılmıştır.

Bunları duyduk, gördük, biliyoruz.

İmamlar cemaatten hep “camiye yardım, camiye yardım” diye para istiyor.

Bir gün de zor durumda olan bir hastaya veya fakire, kimsesize yardım dediklerini duyan, gören, bilen var mı?